آن مهوش مه روی وفادار نیامد

پوسید نگاهی به رهی از سر امیّد

سقّا و سپهدار و علمدار نیامد

در خشکترین مرتبه از منظر غربت

آن ابر بلا دیده ی پربار نیامد

در هر گذری سایه ی کفتار نمایان

آن شیر شغال افکن بی یار نیامد

در شهر غزل، نیست بیانی که برویم

آن مصرع غم پرور تبدار نیامد

بوسید لبش را تن خشکیده ی دریا

عطشان لب و از آینه سرشار، نیامد

در خواب نرفتند، دو چشمان هراسان

سرلشگر شب دیده ی بیدار نیامد

آن شاه که تنها زده بر ساغر آخر

آن ساقی غمدار، نیامد که نیامد

عطشان نفسی از رگ شش ماهه صدا زد:

ای اهل حرم، میر و علمدار نیامد

شاعر "امین ترابی"